शब्द म्हणजे कागदावर ओढलेल्या रेघोट्याच फक्त.
त्यामध्ये थोडीशी भावनांची शाई मिसळल्यावर बनते एखादी कविता.
आणि कवीचं कवीपण तेव्हाच ज्यावेळी त्याची कविता केवळ त्याची न राहता तिचा आस्वाद घेणाऱ्या रसिकांची होऊन जाते..
या ब्लॉगवरील माझी प्रत्येक कविता तुम्हांला तुमच्या जवळची वाटावी, एवढीच सरस्वती मातेच्या चरणी प्रार्थना..

Saturday, 16 July 2016

व्यसनाधीन .. तुझ्या डोळ्यांच्या ...


ही कसली जादू ? कसली धुंदी ? तारे गाती !
तू नाहीस आली, मी एकाकी हळव्या राती
स्वतःचाही कुठे उरतो मी शेवटी ?
चंद्राच्या साक्षीने होतो मी शेवटी 
व्यसनाधीन .. तुझ्या डोळ्यांच्या ... 
व्यसनाधीन .. तुझ्या डोळ्यांच्या ... 

मी झुरतो आहे आठवणींच्या नाजुक विश्वामध्ये 
का छळते आहे सखये इतुकी मदनाला दमनामध्ये ?
ये आता साऱ्या मर्यादांना ठेऊन मागे 
घे जुळवून आणि दोन मनांशी रेशीमधागे 
हृदयाची मागणी करतो मी शेवटी 
चंद्राच्या साक्षीने होतो मी शेवटी 
व्यसनाधीन .. तुझ्या डोळ्यांच्या ... 
व्यसनाधीन .. तुझ्या डोळ्यांच्या ... 

तू येशील जेव्हा, होशील जेव्हा कवितेची आशयवाणी, 
मी गाईन तेव्हा तू नसताना भिजलेली माझी गाणी 
का आकाशाने क्षितिजाच्याही पास नसावे ?
का प्रेम असुनही माझ्याहून तू दूर असावे ?
सजणाच्या अंगणी तू यावे शेवटी 
चंद्राच्या साक्षीने मी व्हावे शेवटी 
व्यसनाधीन .. तुझ्या डोळ्यांच्या ... 
व्यसनाधीन .. तुझ्या डोळ्यांच्या ...